3 πλάνες στα σχολεία

• Η πλάνη του να είναι ένας μαθητής ικανός να προχωρήσει στην επόμενη τάξη, δίχως ποτέ να άνοιξε βιβλίο
• Η πλάνη του να είναι κάποιος άριστος όταν δεν εξετάζεται ποτέ σε κάτι δύσκολο
• Η πλάνη του βαθμού 16 στο τετράμηνο

Αντιγράφω 3 παλιά μου κείμενα από την σελίδα μου στο FB, που πλέον κατέβηκε, για να διασωθούν: 

Η πλάνη του να είναι ένας μαθητής ικανός να προχωρήσει στην επόμενη τάξη, δίχως ποτέ να άνοιξε βιβλίο

Συνήθως:

– δεν ρωτάμε στο μάθημα τα παιδιά που δεν σηκώνουν χέρι για να μην νιώθουν πίεση

– δεν ρωτάμε τα παιδιά που δεν έφεραν ασκήσεις , γιατί, για να μην τα φέρνουμε σε δύσκολη θέση

– δεν ρωτάμε τα παιδιά που έγραψαν πολύ άσχημα γιατί, για μην νιώσουν αρνητικά συναισθήματα

– δεν ανακοινώνουμε τους βαθμούς των τεστ ενώπιον της τάξης, για να μην στεναχωρήσουμε όσα παιδιά δεν πήγαν καλά

– δεν βάζουμε χαμηλούς βαθμούς στο τετράμηνο για να μην στεναχωρήσουμε τα παιδιά, τους γονείς αλλά και για να μην φανούμε άκαρδοι στον σύλλογο διδασκόντων

– δεν βάζουμε απροειδοποίητα τεστ παρά μόνο προειδοποιημένα, για να μην παίζουμε με το άγχος και την ψυχολογία των παιδιών

– δεν βάζουμε ασκήσεις που δεν έχουμε κάνει στην τάξη, για να μπορούν όλοι να τις λύσουν, και να μην απογοητεύονται

– δεν αφήνουμε παιδί στο μάθημα μας [είτε περνά με τον γενικό μέσο όρο είτε όχι] για να μην γεννάμε απογοήτευση στο παιδί, να μην μάθει ο γονιός την πραγματική απόδοση του παιδιού του, για να μην μας χαράξουν το αμάξι, για να μην γίνουμε δακτυλοδεικτουμενοι στον σύλλογο διδασκόντων

– δεν βάζουμε βαθμούς κάτω από την βάση για να μην απογοητεύονται οι μαθητές που δεν κάνουν καμία προσπάθεια

– δεν διορθώνουμε με κόκκινο στυλό για να μην τα γεμίζουμε αρνητικά συναισθήματα τα παιδιά

– δεν βάζουμε τον βαθμό που αξίζουν οι παντελώς αδιάφοροι, αλλά και οι λιγότερο αδιάφοροι, στο τετράμηνο στην Γ Λυκείου για να μην τους χαλάσουμε τον βαθμό στο απολυτήριο

Με όλα αυτά, χτίζουμε ενα όμορφο παραμύθι, οτι όλοι μπορούν με μηδενική προσπάθεια και καμία πίεση, κανένα άγχος, να περάσουν όλες τις τάξεις μέχρι που θα φτάσουν στην Γ‘ Λυκείου και το παιδί που δεν πιέστηκε ποτέ, ξαφνικά θα πρέπει να διαβάσει. Αλλά τότε θα είναι αργά.

Το παραμύθι αυτό έχει Δράκο,

και αυτός είναι οι Πανελλαδικές.

Τότε λόγω των ανυπέρβλητων κενών, θα βρεθούν εκείνοι που θα λένε για να καλύψουν την γύμνια του συστήματος προαγωγής, απλά και μόνο με την παρουσία στην τάξη, σχετικά με τα θέματα των Πανελλαδικών: <<Σε περίπτωση που δεν μπορούσε ο μαθητής να ερμηνεύσει καλά τα θέματα, δεν θα μπορούσε να αποδώσει>>.

Και το παιδί που πέρασε όλη την μαθητική του σταδιοδρομία με την ήσσονο προσπάθεια, την ανοχή των καθηγητών, την εύνοια του συστήματος, θα πρέπει να πιεστεί για πρώτη φορά στην ζωή του για να προσπαθήσει για κάτι. Αλλά όποιος δεν διάβασε, δεν πιέστηκε ποτέ, πόση πίεση με τα ανυπέρβλητα κενά από τα ξέγνοιαστα χρόνια, που πέταγε χαρταετό, να αντέξει, με την ανοχή των καθηγητών που δεν ήθελαν ποτέ να το στεναχωρήσουν;

Θα πρέπει το παιδί που δεν ασχολείται να παίρνει έναν βαθμό ενδεικτικό, αντιπροσωπευτικό της απόδοσης του, να μπαίνουν βαθμοί κάτω από την βάση, να ενημερώνονται οι γονείς για τα παιδιά που αδιαφορούν στην τάξη.

Επίσης θα πρέπει να υπάρχει στην αναλυτική βαθμολογία του μαθητή, στήλη για τα όρια της κλίμακας. της βαθμολογίας σε κάθε βαθμό στο τετράμηνο, δηλαδή να φαίνεται ο μεγαλύτερος και χαμηλότερος βαθμός του κάθε καθηγητή στο μάθημα του, γιατί άλλη αξία έχει ο βαθμός 15 όταν ο καθηγητής βαθμολογεί το τμήμα στην κλίμακα 15-20 και άλλη όταν βαθμολογεί στην κλίμακα 09-20. Στην 2η περίπτωση ο μαθητής όντως είναι μέτριος σε απόδοση αλλά όχι αδιάφορος, ενώ στην 1η έχει τον χαμηλότερο βαθμό στην τάξη, με ο,τι συνεπάγεται αυτό. Ενδεχομένως παραμυθιάζουμε τον γονιό όταν βάζουμε βαθμό πχ 15 και η βαθμολογία μας κυμαίνεται μεταξύ 15-20 και αυτός δεν το γνωρίζει. Ο μέσος όρος βαθμολογίας κρύβει τέτοιες αλήθειες.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν αναφέρονται σε παιδιά με ιδιαίτερες μαθησιακές ανάγκες. Όλα τα παραπάνω αφορούν ηλικίες Γυμνασίου και Λυκείου.

Η πλάνη του να είναι κάποιος άριστος όταν δεν εξετάζεται ποτέ σε κάτι δύσκολο

Στην τάξη να μην κάνουμε δύσκολες για να μην απογοητεύουμε τα παιδιά, στο διαγώνισμα να μην βάζουμε δύσκολες για να μην απογοητεύουμε τα παιδιά, στην επανάληψη να μην κάνουμε δύσκολες για να μην απογοητεύουμε τα παιδιά, στις τελικές να μην βάζουμε δύσκολες για να μην απογοητεύουμε τα παιδιά.

Φτάνουν στην Γ’ Λυκείου τα παιδιά στις πανελλαδικές και αναρωτιούνται μετά, γιατί τόσα χρόνια δεν τους φάνηκαν τα Μαθηματικά δύσκολα. Μα δεν τα είδαν και πότε τα δύσκολα. Τους τα κρύβαμε για να μην τα απογοητεύουμε. Πως να τα κρίνουν;

Αν δεν κάνεις και δεν βάζεις ποτέ δύσκολες, δημιουργείς την ψευδαίσθηση οτι δεν υπάρχουν δύσκολα. Και δύσκολο μπορεί να σημαίνει, δύσκολη σκέψη, συνδυαστικό ερώτημα, βοηθητική γραμμή, περίεργη αντικατάσταση, βοηθητική συνάρτηση. Τις δύσκολες πράξεις ας μην το θεωρούμε καλύτερα ως δύσκολο ερώτημα γιατί είναι θέμα εξάσκησης και μόνο.

Η τράπεζα θεμάτων δεν εμφάνισε από το πουθενά δύσκολα ερωτήματα, υπήρχαν ήδη σε διάφορα βοηθήματα. Απλώς οι καθηγητές, ενώ τα γνώριζαν, δεν επέλεγαν δύσκολα ερωτήματα για να μην απογοητεύονται τα παιδιά. Ενα δύσκολο ερώτημα θα μπορούσε να κάνει την διαφορά.

Δεν ωφελούμε τα παιδιά που θέλουν κάτι παραπάνω, όταν όλα τα ερωτήματα που τους εξετάζουμε είναι διδαγμένα ή / και σχολικού βαθμού δυσκολίας.

Χρειάζεται να μπαίνει και κανένα απαιτητικό ερώτημα που να μην έχει γίνει στην τάξη σε μια εξέταση [δύσκολο + μη διδαγμένο] για να δει κανείς μέχρι που μπορεί να σκεφτεί το παιδί, να το πιέσει για κάτι παραπάνω. Άλλωστε οποιοδήποτε δύσκολο θέμα μπορεί να ξαλαφρώσει με τα κατάλληλα ενδιάμεσα βοηθητικά ερωτήματα.

Η πλάνη του βαθμού 16 στο τετράμηνο

Τρια παιδιά, .ο Γιωργάκης, η Μαιρούλα και ο Νικολάκης που πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο ή σε διαφορετικά σχολεία πήραν τον ίδιο βαθμό 16 στο τετράμηνο.

Ο κάθε γονιός λογικά θα σκεφτεί ότι κάτι καταφέρνει το παιδί του, γιατί ο βαθμός 16 είναι παραπάνω από 15 βαθμολογικά, άρα δηλαδή μάλλον το παιδί είναι κάτι καλύτερο από μέτριο σε επίδοση.

Ποια είναι όμως η αλήθεια;

Ο καθηγητής του Γιωργάκη στο τετράμηνο, έχει κλίμακα βαθμολογίας 14-20, και προσαρμόζει με τα δικά του κριτήρια τους βαθμούς των παιδιών στην κλίμακα αυτή, άρα το 16 σημαίνει πως ο Γιωργάκης είναι μαθητής χαμηλών επιδόσεων στο τετράμηνο, ούτε καν μέτριος (με την παραδοχή ότι 17 = μέτριος, αφού είναι η μεσαία βαθμολογική επίδοση)

Ο καθηγητής της Μαιρούλας στο τετράμηνο είναι large (μαθητοπατέρα τον λέγαμε παλιά) και βαθμολογεί με άλλη λογική στο μυαλό του, εκεί η κλίμακα της βαθμολογίας είναι 16-20. Οπότε για τον καθηγητή αυτό, ο βαθμός 16 σημαίνει ο χειρότερος σε απόδοση βαθμός στην τάξη, δηλαδή η Μαιρούλα είναι η πιο αδύναμη βαθμολογικά μαθήτρια (σαν να λέμε 0 προφορικά και 0 γραπτά)

Ο καθηγητής του Νικολάκη είναι παλαιάς κοπής και έχει κλιμάκωση βαθμολογίας 8-20. Ο μαθητής που δεν συμμετέχει, δεν κάνει την παραμικρή προσπάθεια και γράφει λευκές κόλλες, παίρνει το ελάχιστο 8. Το 16 στην κλίμακα αυτή σημαίνει ότι ο Νικολάκης είναι μαθητής άνω του μετρίου (γιατί το 14 είναι η μεσαία βαθμολογία εκεί), είναι μαθητής με δυνατότητες. να γίνει καλός.

3 μαθητές με τον ίδιο βαθμό, όμως κάθε βαθμός σημαίνει κάτι άλλο.

Δεν έχει νόημα να μιλάμε για παθογένειες της βαθμολογίας τετράμηνων, δίχως να προτείνουμε και κάποια λύση.

Πώς θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αυτές οι τεράστιες παρανοήσεις για τον γονιό και οι οποίες αυταπάτες δημιουργεί ο συγκεκριμένος βαθμός στο παιδί για την πραγματική του επίδοση;

Θα πρέπει να υπάρχει στην αναλυτική βαθμολογία του μαθητή, στήλη για τα όρια της κλίμακας. της βαθμολογίας σε κάθε βαθμό στο τετράμηνο, δηλαδή να φαίνεται ο μεγαλύτερος και χαμηλότερος βαθμός του κάθε καθηγητή στο μάθημα του. Έτσι Θα μειώνονται οι ψευδαισθήσεις και οι λάθος προσδοκίες που προκαλούν, οι όποιοι βαθμοί μπαίνουν. Αυτό αρκεί νομίζω για να εξαλειφθούν οι οποίες παρανοήσεις δημιουργούνται.

Ήδη μπορεί να φαίνεται ο μέσος όρος (Μ.Ο.) του τμήματος στην βαθμολογία, αλλά δεν αρκεί αυτό γιατί αν πχ. όλοι έχουν βαθμούς 16-20 είναι λογικό ο Μ.Ο. να είναι περίπου στο 18 οπότε το 16 θα είναι φοβερός βαθμός εφόσον θα είναι τόσο κοντά στο Μ.Ο, ενώ στην πραγματικότητα η πλάνη του βαθμού 16 σε κλίμακα βαθμολογίας 16-20 είναι τεράστια, γιατί ενώ αντιστοιχεί στο μαθησιακό τίποτα, δεν θυμίζει με τίποτα ότι είναι χαμηλός βαθμός.

Το παιδί που άκοπα παίρνει 16 μεγαλώνει με την ψευδαίσθηση ότι η παρουσία του και η μηδενική συμμετοχή του αξίζει για 16. Και μετά άντε να πείσει ο Ανάδρομος Ερμής ότι τα φαινόμενα απατούν ....

Με την πλάνη που δημιουργεί η βαθμολογία , δίχως γνωρίζοντας την κλίμακα του κάθε καθηγητή, χτίζουμε ένα παραμύθι, βάζουμε μέσα τους μαθητές και τους γονείς τους, αυτοί περνάνε όμορφα εκεί μέσα γιατί είναι μια εξιδανικευμένη κατάσταση,. και όταν με το καλό (και άμα) κοιτάξουν απέξω από το αγγελικό πλασμένο παραμύθι τους, ίσως είναι αργά ...

Χρονόπουλος Τάκης